«تحجر»
سنگ‌شدن، سخت شدن و به صورت سنگ درآمدن است، ولی در اصطلاح به معنی ایستائی، جمود، سختی‌نشان دادن و مقاومت در برابر هر نوع تحول و هر امر تازه‌ای است. تحجر یک ویژگی فرهنگی - اجتماعی است که کم‌وبیش در اَشکال و قالب‌های گوناگون شکل می‌گیرد. تعصب‌های جاهلانه، تعلقات قبیله‌ای و ملی، عدم درک حقایق و سنت‌های حاکم بر حرکت جوامع، از عوامل شکل‌گیری و پایداری تحجرند، ولی مهم‌ترین عامل تحجر، عدم تفکیک بین اصول و پایه‌های ثابت و ضرور زندگی بشر با جنبه‌های متغیر و متحول آن است.اغلب از نسبت بین سنت و تجدد بحث می‌شود و کمتراز نسبت بین سنت و تحجر، سخن به میان می‌آید، حال آن‌که تامل در این نسبت، می‌تواند برخی از جنبه‌های نسبت بین سنت و تجدد را هم آشکار کند و این نکته‌ی مهم را روشن سازد که آن‌چه به ظاهر، تعارضی آشتی‌ناپذیر باتجدد دارد، تحجر است نه سنت؛ بلکه می‌توان گفت سنت - به معنایی که در دین و فرهنگ خودمان به کار می‌رود - شاخص‌ها و معیارهای تحجر و تجدد را تبیین می‌کند، تحجری که موجب بازدارندگی و ایستایی است و تجددی که موجب بی‌هویتی و گسست فرهنگی خواهد شد. سنت می‌تواند به بازشناسی جنبه‌های ثابت و متغیر کمک کند و ما را برای دستیابی به وضعیتی برخوردار از هویتی مستقل و ریشه‌دار و در عین حال بهره‌مند از نوآوری‌ها و تجربه‌های کارساز بشری، یاری رساند....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر